Toen ik de ochtend van de badminton competitie wakker werd voelde ik het meteen dat het niet goed zat. Het was niet zozeer dat ik spierpijn had van de tafeltennis competitie, neen, ik was snipverkouden. Vermoedelijk tijdens de openingsceremonie opgepikt, het was koud, nat en winderig geweest. Ik moet iets opgeraapt hebben dat die ochtend wat opspeelde.
Ik moest mezelf bij elkaar rapen om richting ontbijt te gaan, al had ik één voordeel. De badminton competitie begon voor mij pas rond de middag en dus had ik even tijd om me beter te gaan voelen. Al hielp het niet héél veel, want pas de volgende dag was de verkoudheid een beetje gedempt. En het heeft mijn spel wel beïnvloed hoor, want het ging allemaal niet héél erg vlot. Zeker mijn eerste spelletjes niet en dat is best balen, maar goed, het resultaat was meer dan ok. Ondanks de stevige verkoudheid en ondanks het echt niet goed voelen kon ik toch de eerste plaats binnen halen. Zo fijn dat ik die kans kreeg.
Voor mijn dubbels mocht ik nog eens met Marcia spelen, dat was de allereerste keer dat we samen badminton speelden. Zeker voor herhaling vatbaar, want het gaat elk jaar beter en beter. We konden onze titel(s) verlengen dankzij de eerste plaats! Tweemaal goud op de tweede dag. Het is bijna amper voor te stellen.
Wat het allerfijnst was was dat mijn Noors vriendinnetje voor het eerst sinds twee jaar weer op het veld stond tegenover me. Ze is voor de tweede maal hart getransplanteerd en stond als een baas op het veld. Heerlijk om haar weer zo te zien, in haar vertrouwde habitat.
Ondanks het ziek zijn heb ik genoten van het badminton, een goede speeldag. Maar het gesnif en gesnotter heeft de rest van de week aangehouden, gelukkig was het eens thuis met wat extra rust zo voorbij.
