Het zijn mooie dagen, maar wat ons meteen op de eerste dag op viel was dat de competitie een pak harder was dit jaar. Meer mensen komen specifiek voor één bepaalde sport. Mijn tweede dag op de spelen was de belangrijkste, mijn hoofdsport badminton!
En ook daar viel op dat het een harde strijd ging worden. Alle vrouwen samen, maar echt alles. Grote categorie en enorm zwaar.
Met de loting had ik half geluk, mijn eerste match was niet de moeilijkste maar zeker ook niet de gemakkelijkste, al de rest werd hard. Hard als in Hongarije hard. Door de eerste match te winnen was ik al niet geëlimineerd. En dat was goed voor de moraal en mijn verdere spel. Want ik won en won en verloor maar twee keer, waarvan één keer nipt. Heel nipt jammergenoeg.
Mijn partners in crime en trainers zijn aanwezig hier op de spelen dus dat maakt het voor mij gemakkelijker om te kijken wat de zwakheden waren en waar ikzelf op moest letten. Het is een opkikker hoor dat ze hier aanwezig zijn, het gaat precies allemaal een beetje vlotter. Uiteindelijk was ik goed voor brons en als enige longgetransplanteerde aanwezig op de badminton ben ik supertrots op dat resultaat.
In de dubbel mixed was het ook serieus knokken, eerste match Hongarije. Er ligt een kleine vloek op de Belgen en de Hongaren. We komen er altijd als eerste tegen uit. In onze poule verloren we tegen de Hongaren, maar wonnen we gemakkelijk van de Fransen. Dus doorgaan en geen eliminatie! Top! Supercontent, een 63-jarige en wederom een longgetransplanteerde.
In de volgende rondes volgden er velen, in de halve finales Zwitserland, terug Hongaren, waar we van wonnen! Beter dan verwacht en supercontent! En dat betekende dat we gingen strijden voor goud en zilver, jawel tegen dezelfde Hongaren als in onze eerste poules.
Nipt verloren, maar dapper gestrijd tegen het grooste gevaar van de spelen, Agnes Hung. En nipt niet, jammer! Maar bijlange niet teleurgesteld! Trots als tweede op het podium, mét in de eerste plaats mijn partner maar zeker ook mijn favoriete trainer!
